عبادت

عبادت در حقیقت حکایت است. حکایت از معبود. مثل آینه که عکس درون آینه از شخصی که جلوی آینه ایستاده حکایت می کند.

یا کتاب که از نویسنده حکایت می کند. البته نسبت میان کتاب و نویسنده برقرار است. مثلا علامه طباطبائی کتابهای مختلفی در موضوعات مختلف دارد که هر کدام بخشی از وجود او را حکایت می کنند.

جهان خلقت، کتاب حضرت حق است که هر بخش آن همچون حروف و کلمات کتاب، بیانگر یکی از اسماء و صفات الهی است.

قُلْ لَوْ كَانَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِكَلِمَاتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ كَلِمَاتُ رَبِّي وَلَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَدًا ﴿الکهف/١٠٩﴾

بگو: اگر دریا برای [نوشتن] کلمات پروردگارم [که مخلوقات او هستند] مرکب شود، پیش از آنکه کلمات پروردگارم پایان یابد، یقیناً دریا پایان می یابد، و اگرچه مانند آن دریا را به کمک بیاوریم.

هر مخلوقی به اندازه سعه وجودی خود، از خالق حکایت می کند و به همان میزان که همچون آینه(که مثالش ذکر شد) انعکاس اسماء و صفات خالق باشد، او را عبادت می کند.

رسول الله(ص) چون آینه تمام نمای خلقت است بالاترین عابد است و شیطان دورترین عابد حضرت حق است.